.png)
Wat je eigenlijk had moeten horen als sensitief kind.
- Maud Jannink
- 27 okt
- 3 minuten om te lezen
Ieder kind komt kwetsbaar ter wereld. Je bent gevoelig geboren, met zintuigen, een zenuwstelsel en emoties, net als ieder ander mens.
Elk kind is sensitief.
Als baby moet je nog leren omgaan met de verschillende indrukken van de binnen- en buitenwereld. Je āprikkel filterā is nog niet helemaal ontwikkeld en je moet ook nog je emoties leren kennen, die als jong kind nog heel intens kunnen voelen.
Om je zenuwstelsel te reguleren huilde of lachte je. Zo kon je verwerken wat er zich afspeelde, daar was niks vreemds aan. Simpelweg biologie want als peuter moest je nog leren wat veilig is en wat niet. Je omgeving hielp je hiermee, door je te laten weten welke emoties en reacties wel goed waren en welke niet.
Bevestiging van de ouderen om je heen waren gefocust op je reactie naar de buitenwereld. Maar er werd niet erkend wat er in je binnenwereld speelde, waarom je reageerde zoals je reageerde. Niemand leerde je echt omgaan met jouw emoties.
Toen je tiener was leken sommige vriendjes en vriendinnetjes hun empathie kwijt te raken. Ze voelden bijv niks bij het zien van een dode slak, maar jij wel. Ze hadden niet door hoe gespannen een docent was, maar jij wel. Ze dachten niet na over de emotionele impact van hun gedrag op zichzelf en anderen, maar jij wel.
Vervolgens kreeg je te horen:
āJe overdenkt teveel.ā
āOverdrijf niet zo.ā
āHou eens op met huilen.ā
De volwassenen in je dichte omgeving zeiden dat je āte gevoeligā was.
Maar de waarheid? Ergens diep van binnen zijn ze net zoals jij.
Want ook zij werden gevoelig geboren, ook zij kregen gevoel mee om het leven te ervaren, maar zijn er anders mee om gegaan naarmate ze ouder werden. Ook zij, kregen niet bevestigd, dat hun innerlijke wereld net zo belangrijk is als de uiterlijke. Zij kregen te horen dat ze zich niet moesten aanstellen, na een harde val op de stoep. Ze werden gewoon omhoog getild en verteld dat ze verder moesten lopen. Ook al deed hun knie ontzettend veel pijn, hun emotie werd niet erkend, maar weggewuifd.
Dus leerden zelf dat ook te doen.
Zo blijft de cirkel zich herhalen.
One way, or another, ze hebben de intensiteit van hun gevoel verzacht, verhard of verdoofd. Want dat maakte het leven makkelijker, zeker als ze traumatische ervaringen hebben. Het is een logisch psychologische reactie om te overleven. In sommige gevallen heeft die manier hen geholpen om door zware tijden heen te komen, om sterk te blijven. Maar nu het veilig is om die muren te laten zakken, kunnen ze dat nog niet. Want ze weten niet hoe ze om moeten gaan met die gevoeligheid.
Jij kan deze cirkel doorbreken.
Jij hebt het misschien ook geprobeerd, om op Ć©Ć©n van deze manieren je sensitiviteit uit te schakelen. Want tot nu toe, lijkt het je alleen maar hartzeer, onbegrip en eenzaamheid te hebben gebracht. Maar dat is niet helemaal gelukt, want anders zou je dit stuk niet lezen.
Ergens op jouw levenspad heb je deze sensitiviteit kunnen bewaren. Omdat, ook al is het moeilijk te geloven, jij er comfortabel mee bent. Het is je karakter. Misschien laat je het de buitenwereld niet merken, om jezelf te beschermen. Allemaal zijn we geconditioneerd om onze (ware) gevoelens voor ons te houden.
Wat je niet verteld is als kind, is dat je sensitiviteit normaal is.
Je bent ermee geboren met een reden. Namelijk om het leven te kunnen voelen.
Alle donkere en lichte kanten. Het is een natuurlijk kompas dat je helpt om dingen te ervaren, verwerken en zo (levens)kennis te vormen. Om je eigen identiteit te leren begrijpen. Want door je gevoel, ontdek je precies wat je passie is, waar je voor staat, welke dromen je hebt, wat je gelukkig maakt of juist niet.
Er zit zoveel wijsheid en waarden in gevoel. Het is je alleen nooit geleerd.
